دانشجوی دکتری علوم سیاسی، واحد تهران مرکز ی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده
تعارض منافع یک مفهوم عمومی است که از روابط شخصی در سطح خرد تا ساخت و کلان نهادهای اجتماعی می‌توانند، بستر و ساحتی برای گفتگو از آن باشند. مادامی که پیرامون سازمان‌ها در سطح میانه می‌اندیشیم؛ تعارض منافع می‌تواند محرک ایجاد فساد و خودمحوری قرار بگیرد. در اینجاست که مساله مدیریت تعارض منافع به وجود می آید و مدیریت تعارض به شکلی پیشینی مستلزم درکی درست از مصادیق تعارض است. در پژوهش حاضر به شناسایی و اولویت بندی مصادیق تعارض منافع در سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پرداخته شد. روش پژوهش از نوع مطالعات آمیخته با کاربرد روش مرور متون و مصاحبه با 20 نفر از خبرگان به شیوه قضاوتی هدفمند در سطح نخست به منظور شناسایی مصادیق و پیمایش نظرات کارشناسان در حوزه مورد بررسی به منظور رتبه بندی مصادیق بود. نتایج پژوهش نشان داد که مصادیق تعارض منافع در سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران را می‌توان؛ تعارض درآمد با وظایف، تعارض وظایف با وظایف، اتحاد ناظر و منظور، اتحاد قاعده گذار و مجری، درب گردان و اشتغال همزمان و پذیرش هدیه دانست که از بین این مصادیق؛ درب گردان و اشتغال همزمان در اولویت اول و تعارض وظایف با وظایف در رتبه اخر اولویت‌بندی قرار گرفت. در نهایت نیز راهکارهای مدیریت این تعارضات پیشنهاد شده است .
)